De kinderen zijn weer thuis.

Bij T4T geven we workshops aan Keniaanse collega’s. Deze workshops zijn op basis van gelijkwaardigheid. Samen over onderwijs praten en over de challenges (ik zei het al: geen problemen hier maar challenges 😊) waar de Kenianen (en ook wij soms) tegenaan lopen. Dit allemaal in verschillende activerende werkvormen en energizers. In de voorbereidingsdagen en ook hier in Kenia zijn deze workshops uitgebreid voorbereid. En gisteren en vandaag (en ook morgen nog een aantal) werden ze gegeven door onze deelnemers.

Spannende dag dus. Dit is waar we naartoe hebben gewerkt. Dit zijn de dagen waar het om gaat. Voor mij ook spannend trouwens. Ik was bang dat het in mijn nieuwe rol anders zou zijn. Want dit vond ik het mooiste altijd. Het samenwerken en over onderwijs praten met collega’s. Zien dat we allemaal hetzelfde zijn en hetzelfde willen. Misschien met minder middelen, maar de gedachte is hetzelfde. We willen het beste voor onze leerlingen. We are all teachers. Ik was heel benieuwd of ik het zou missen.

Nou gelukkig niet! Want mijn nieuwe rol blijkt ook weer fantastisch. Ik ging namelijk langs bij de workshops. Gisteren heb ik er vier bezocht en vandaag één en dan morgen nog twee! Vragen aan de deelnemers hoe het gaat. Sfeer proeven. Ons even voorstellen als bestuur. Ook geweldig, echt!

We werden iedere keer zo hartelijk ontvangen en het was te gek om te zien hoe onze Nederlandse collega’s aan het werk waren. En ik heb natuurlijk ook nog wat energizers meegedaan (hilariteit alom!!) Dus miste ik het? Nee!! Zó leuk om in al die verschillende scholen te komen! Zó leuk om al die enthousiaste mensen te ontmoeten. En gelukkig ga ik volgende week zelf ook nog wat mini-workshops geven in de Secondary schools van ‘mijn’ VO mannen. Dus workshops geven alom aanwezig voor mij!

Maar het leukste moment van de dag moest misschien nog komen. Het moment dat iedereen weer thuis kwam van de workshops. Wat een blije, vrolijke, enthousiaste deelnemers hebben we toch! Niet normaal! En wat een mooie verhalen. En wat een energie. Ik werd er heel blij en ook wel echt trots van. ’s Avonds belde ik nog even met mijn voorgangster Lysanne en die herkende dit gevoel meteen. Ja…. dan komen de kinderen thuis. Hahaha. Geen kinderen zijn het natuurlijk hè? Maar dat gevoel dus. Onze groep, onze deelnemers, onze kinderen 😊. En zie je wel. Zo voelt het echt. Het is ook echt mijn groep. Trots!

Ging er dan niks fout? (Nou ja fout, dat bestaat niet natuurlijk in Kenia. Waren er dan geen uitdagingen?) Jawel natuurlijk. Toen ik mijn vorige blog ging schrijven had ik ineens geen internet verbinding meer op mijn laptop. Die gaf een besturingsfout aan. Paniek en horror. Ik was in mijn hoofd al helemaal aan het regelen hoe dat nu moest. Thuis snel laptop wegbrengen. Hier iemands computer lenen. Misschien een usb stick om documenten die ik al had naar anderen over te zetten… Zucht. En mijn blog nog midden in de nacht op telefoon getypt. Sjonge. Maar… na een nacht (nou ja 4 uur) slapen bedacht ik me dat ik ook kan googelen. Hoe moet ik dit oplossen. Stond er gewoon…. In 5 minuten opgelost.

Dat was één. Twee was vandaag. Workshop bezocht. Ik dacht dat ik mijn telefoon en camera op de school had laten liggen. Allerlei mensen gebeld om contact op te nemen. Hemel en aarde bewogen. Francis ingeschakeld. Ria ingeschakeld (met een Keniaans nummer…). Tot de taxi meneer terugkwam om ons naar onze lunchplek te brengen. De taxi meneer, met zijn taxi, met mijn telefoon en camera.

Klein leed hoor. Ik geniet. Van mijn nieuwe taak, van de apen, van de omgeving, van de vriendelijk mensen en vooral van de groep. Waar ik nu snel heenga. Borrel drinken op weer een geslaagde dag!