Wat een prachtige finale en wat een prachtige reis was het weer.

Weer thuis. Toch. Beetje (erg) wennen en ook wel weer lekker. Nu terugkijken op een fantastische reis. Want dat was het. Afgesloten afgelopen zaterdag met de Final Celebration en een laatste evaluatiebijeenkomst met een lach en een traan. Ik besef het nog niet allemaal, maar dat hoeft ook niet. Mijn hoofd zit vol met beelden en ervaringen en daar komt steeds iets van terug. Ik hoop maar dat ik dat nog lang vol en vast kan houden.

Zaterdag was dus een hele mooie dag. Wát een toetje. In onze mooiste kleren gingen we in de ochtend naar Forest Lost (een conferentiecentrum) om onze ontmoeting te vieren. Alle workshopdeelnemers zijn daar uitgenodigd. En komen ook echt. Soms van heel ver. Alle groepen presenteren zichzelf en onze Nederlandse deelnemers krijgen allerlei cadeautjes. De eerste ontmoeting tussen de Kenianen en de Nederlanders was weer hartverwarmend om te zien. Zoveel blije gezichten en knuffels. En een bepaald moment stonden 700 onderwijsprofessionals samen op het veld op Jambo te dansen. Prachtig! Leek wel een festival. Een klein traantje bij mij toen één van mijn VO duo’s opkwam. Die zeiden van te voren dat ze niet zo van de energizers waren. En werkvormen vonden ze ook wel lastig. Maar dat is helemaal goedgekomen. En wat waren ze nu toch aan het meedansen en stralen met hun Keniaanse collega’s. Wat een verbinding, wat een succes!

En dan ’s avonds in het hotel onze laatste bijeenkomst met de groep. Daniëlla en ik verzorgden twee complimenten oefeningen. Bij de eerste mochten de deelnemers een lootje en trekken en daarbij een complimenten kaartje uitzoeken en die persoonlijk aan de andere deelnemer overhandigen. Bij de tweede kregen ze een bordje op hun rug waar iedereen wat positiefs op mocht schrijven. Was heel leuk. Ook voor onszelf, want wij deden natuurlijk ook mee. Maar daarvoor was misschien nog wel een mooier moment. Voorzitter Jan sprak eerst al de groep toe en bedankte iedereen voor de prachtige reis. Dit was voorbereid. Maar hierna nam deelnemer Jonus ineens het woord en bedankte ons als bestuur. En ze hadden ook nog eens een mooi bordje laten maken als cadeautje. Die had ik niet aan zien komen. Tweede traan van de dag 😊.

En nu ga ik nagenieten en landen. Terugdenkend aan een heel bijzondere reis. Ook voor mij weer. Wát een grote groep hadden we mee en wát is er evengoed een hoop verbinding ontstaan. En ik heb opnieuw weer zoveel nieuwe facetten van mijn T4T leren kennen. Twee dagen ECD bijvoorbeeld. Een dag op bezoek bij de kleuterschool unit in the middle of nowhere en de dag erop naar de lerarenopleiding waar nieuwe kleuterdocenten werden opgeleid. Met Michiel mee om de schoolleiders opleiding te leren kennen. En dan ‘mijn’ VO tak. Wat was het leuk en bijzonder. En wat hebben ze het goed gedaan. Er zijn nog een hoop challenges te gaan hoor. Bijvoorbeeld de invoer van de Junior Secondary School. Docenten moeten ineens lesgeven aan voor hen basisschoolleerlingen (bovenbouw basisschool was hier onze onderbouw van de middelbare school) en daar ook nog eens een extra vak bijgeven. Ze voelen zich hier onvoldoende op voorbereid. Hopelijk hebben wij een klein beetje van deze zorgen weg kunnen nemen. Een klein beetje maar natuurlijk, maar daar zijn we al heel blij mee. En dan de VO-groep op zich. Zoveel verschillende karakters die toch als één groep woensdagavond bij de projecten presentaties haarscherp het middelbaar onderwijs in Kenia neer wisten te zetten. Trots!

Ook trots op hoe ik me steeds beter voel in mijn nieuwe rol als bestuurslid en leider van de VO-tak. Ik krijg de hele dag al berichtje binnen van deelnemers. Dat ik positief en enthousiast ben en toch een ook een serieuze boodschap kan brengen. En dat ik hartelijk en oplettend ben. Michiel had mijn naam getrokken en gaf me het kaartje ‘alert’. De groep zien en in de gaten houden. Even opscheppen is dit hoor, maar hier ben ik allemaal zó blij mee. Echt ik vind het af en toe echt nog wel spannend allemaal en dit soort berichtjes geven me zoveel zelfvertrouwen. Geniet ik ook van. Is niet te merken hè? Maar wat heb ik weer genoten! 😊Gelukkig mag ik in oktober weer. Nu al zin in.

En dan was dit alweer mijn laatste blog. Dankjulliewel weer voor het lezen en jullie superlieve en leuke reacties. In oktober ga ik gewoon weer verder. Tot dan. Tot Kenia. Tot teachers4teachers