We’ll meet again

En dat was het dan echt. Vanochtend veilig geland op Schiphol. Nou ja geland? Ik voel me nog niet helemaal geland… Komt wel denk. Het is zó snel gegaan allemaal en het waren zulke intensieve dagen. Eerst maar eens rustig over nadenken en laten bezinken. Want wat was het weer gaaf. Misschien nog wel leuker dan de vorige keer. Omdat ik nu wist wat me te wachten stond. Of omdat ik nu wat steviger in mijn schoenen stond misschien. En omdat er weer zoveel mooie nieuwe momenten waren. Een aaneenschakeling van hoogtepunten was het.

Het gebied waar we gewerkt hebben. De prachtige wegen ernaartoe. De mensen daar in Kinango die ook heel graag met teachers4teachers willen werken en daar helemaal voor gaan. De vrolijkheid. De grote stappen die gemaakt zijn. De allereerste stappen die gezet zijn. De dolfijnen. Het zingen op de boot. De zon. De warmte. De leerlingen. De superlieve, enthousiaste Keniaanse én Nederlandse collega’s. De meisjes, die hier toch andere kansen krijgen dan daar. De apen. De mensen van het resort. De kerkdienst. De instelling van de Kenianen. Ik blijf maar opnoemen…

Wat ik voor mezelf ga meenemen van deze reis werd me gevraagd. Moeilijke vraag, waar ik twee dingen uit ga halen. Voor mijn afstuderen schrijf ik een scriptie over eenvoudig inzetbare activerende werkvormen. Ik Kenia gebeurt dat!! Grote groepen, weinig middelen en toch allerlei manieren om de hersenen van heel veel leerlingen te activeren. Er is niet veel voor nodig. Alleen creativiteit en soms overleg met collega’s. Wat zijn de Kenianen daar goed in! Kunnen wij nog wat van leren. En voor mezelf hoop ik wat van de relaxte, vrolijke instelling van de Kenianen vast te houden. Het is allemaal niet niks dat afstuderen, maar hier in dit land ligt de lat wel heel hoog en is er zó veel wat moet en wat er op je afkomt… Dat kan anders. Blijven lachen in ieder geval.

(Oh terwijl ik dit schrijf begint het ineens te sneeuwen. Snel even mijn koffers van het balkon halen. Haha, wat een contrast. Gister liep ik nog niet normaal meer te zweten😊.)

Als één van de hoogtepunten noemde ik de leerlingen. Vorig jaar ontdekte ik al dat de Keniaanse docenten echt collega’s zijn. We wonen in een totaal ander land, met totaal andere middelen en een totaal andere achtergrond, maar we zijn vooral allemaal leraren die het beste willen voor de leerlingen. Dit jaar merkte ik dat ook pubers onder de evenaar hetzelfde zijn. Heel leuk! Dezelfde klik, dezelfde buien, dezelfde gekkigheid soms.

En dan nu echt afsluiten. Zaterdag hadden we de Final Celebration. Bijna alle workshopdeelnemers waren er. Sommigen hadden meer dan 3 uur gereisd om maar bij deze slotbijeenkomst te zijn. Zó lief. En wat een feest was het. Samen een dans opvoeren (ja ja, ook wij houterige Nederlanders mochten meedoen). En wat kunnen de Kenianen toch dansen. En wat houden ze van dansen. Wat een feest!! Ik kreeg nog een mooie symbolische ketting van de workshopdeelnemers en een hele mooie vijzel. Zó lief nogmaals. We’ll meet again, don’t no when, don’t no where, but I’m sure we’ll meet again some sunny day… En dan zo’n week afsluiten met meer dan 500 docenten vanuit een heel groot gebied. Allemaal docenten onder elkaar. Hoe mooi is dat? Of zoals onze teachers4teachers chairman Jan van Aerts het zo treffend zei: we are all teachers and we can make the difference!

Ik ga een poging tot landen doen. Niet te snel hopelijk. Dank jullie wel voor het lezen van mijn blog en dank vooral ook heel veel voor jullie lieve, enthousiaste reacties! Voor mij een super mooi dagboek voor als ik weer even wil weten (of even ben vergeten) wat voor moois ik allemaal in zo’n hele korte tijd heb meegemaakt.

We’ll meet again!

​x Marlies