In Kenia hoef je niet bewust in het moment te leven, in Kenia bén je gewoon.

En dan zit ik zomaar ineens, met nog wat wiebelige benen, op mijn eigen bank in het regenachtige Nederland. Niet normaal meer aan het nagenieten met prachtige beelden en herinneringen in mijn hoofd.

Twee dagen geleden zat ik nog in de bloedhitte in de VIP-tent bij de final celebration. Tijdens de final celebration vieren we onze ontmoeting. Het is een feestelijke dag waar alle workshopdeelnemers samen met hun Keniaanse collega’s een optreden verzorgen. En waar dans is. En acrobaten. En eindeloze toespraken door Keniaanse bobo’s. Ook studeerden er twintig mensen af van onze schoolleiders opleiding. Echt één groot feest.

Toen we in onze mooiste jurken aankwamen bij Forest Lost (waar de celebration plaatsvond) werd ik overvallen door zoveel blijdschap en liefde. T4T deelnemers vielen hun Keniaanse collega’s in de armen. Overal blije gezichten en gelach. Ik schoot vol. Niet voor de eerste keer deze reis overigens, maar toch. Wat mooi! Wát een verbinding. En nogmaals: wat mag ik toch voor een mooie stichting werken. (En ben ook een beetje moe hè? En een huilebalk van nature.)

Ikzelf mocht (na ja moest) in de VIP-tent zitten. Dat hoort nou eenmaal bij mijn nieuwe rol. Het bestuur zit in de VIP-tent. Gelukkig druppelden er in de loop van de ochtend zoveel Keniaanse belangrijke mensen binnen dat ik steeds meer naar achteren mocht zitten. Mét mijn VO-mannen Eliud en Bayah overigens. Die te lief ook nog een toespraakje hielden. ‘Geen VO-workshop dit jaar, maar dat gaan we in februari helemaal goed maken. Samen met Marlies. We zijn dankbaar dat zij toch nog een mini-workshop op onze scholen heeft kunnen geven.’ Ik kreeg een iets te klein kettinkje van ze. Waar ik een armbandje van gemaakt heb. Zó ontzettend lief. Ik voelde me zo trots als één van de vele aapjes bij het hotel.

Wat een ervaring was het weer. Ik ben nog even aan het verwerken allemaal. Hopelijk nog een tijdje trouwens. In mijn blog voor de T4T site schreef ik het volgende:

“Meegaan op een T4T reis betekent: snel schakelen. Improviseren. Uit je comfort zone. Rustig blijven als het anders gaat dan verwacht. Volschieten als je welkom wordt geheten door 35 zingende  headteachers. Verbinding zoeken met je Keniaanse collega’s. Verbinding zoeken met je Nederlandse collega’s. Samenwerken. Samen het onderwijs verder helpen. Oplossingsgericht denken. Luisteren. Jezelf leren kennen. En vooral ook heel veel lachen. Met veel plezier ga ik deze uitdaging aan. Op naar nog heel veel onderwijs avonturen!”

Nou en dat is het dus!! En voor mezelf ook nog de zoektocht naar het evenwicht tussen werken in een andere cultuur, aanpassen, aanpassen en aanpassen en toch ook niet over me heen laten lopen. Ik heb genoten en zoveel geleerd. Rust en luisteren. Warmte. Letterlijk en figuurlijk. Het is alsof ik weken weg ben geweest. Dat komt ook door Kenia. Daar hoef je niet in bewust in het moment te leven. Dat gaat vanzelf. Daar bén je gewoon!

Echt, ik kijk nu al uit naar de lerarenreis van februari. Gelukkig is dat al snel.

Bedankt voor het lezen van mijn blog en al jullie lieve, enthousiaste reacties. Misschien ga ik er in februari wel mee door. Tot dan in dat geval 😊.

xxMarlies