Officieel beëdigd in het stof onder de mango boom.

En dan ben ik zomaar al twee dagen in Kenia. Ongelooflijk. En wat een achtbaan is het weer. Weet ik gelukkig nog van de vorige keer. De eerste dagen zijn druk en hectisch. Maar in deze wereld is dat helemaal niet erg. Deze prachtige, heel warme, kleurrijke wereld. Wat een cadeautje is het weer. En letterlijk en figuurlijk warm trouwens. De fantastisch warme mensen, die ten eerste, maar het is ook echt warm. Echt heel warm. Schapenhaar en constant rode wangen. Maar ik klaag niet. Want het is heerlijk natuurlijk. Het is februari hè? Wie loopt er nou in februari constant met rode wangen en schapenhaar.

We hebben deze keer een hele grote groep mee. En dat is helemaal nieuw voor mij. Maar… so far so good. Ik denk dat ik alle namen ken. Het is erg gezellig. En het is ook heel leuk om steeds iemand anders te leren kennen. Vanavond the wiggle wiggle (een energizer) en  ‘binnen-buiten kring’ met 49 mensen gedaan. Ging gewoon. En dat in deze hitte. En met deelnemers die een lange dag achter de rug hadden en een zwembad/cocktail sessie. Wat ze meer dan verdiend hadden. Want wat veel spanning en nieuwe indrukken allemaal.

En dat is wat ik deze keer zo ontzettend leuk vind. De verwondering, de blijdschap en het enthousiasme van de deelnemers. Het is ook echt zo’n fantastisch land. Dat kun je niet goed uitleggen, daarvoor moet je heen. En voor mij leuk om door de ogen van een ander te zien. “Kijk koeien op de weg! Kijk een miljoen voertuigen en het gaat allemaal goed. Kijk een school. Kijk kinderen 😊.”

En voor mezelf is het natuurlijk ook weer zó te gek. Gisteren een iets relaxtere aankomst dan vorige keer omdat bestuursleden Jan, Ria en Mia er al een paar dagen waren. Kon dus nu rustig even douchen voor de eerste bestuursvergadering. Hierna een heerlijk wit wijntje, een eerste meeting met de groep en daarna een barbecue aan het zwembad compleet met bijna zuiver zingende artiest. In het vliegtuig maar twee uurtjes geslapen dus na het feest snel naar bed.

Vandaag gingen de deelnemers op bezoek bij scholen om kennis te maken met het Keniaanse onderwijs. Nog niks verder, alleen kijken. Wij hadden een vergadering met een Keniaanse hoge pief over de invoering van het nieuwe curriculum hier. Ik verwachtte een twee uur durende lezing, maar het werd een mooi gesprek over onderwijs. Over betere lessen. Over de leerling centraal stellen. En over de problemen waar zij (en ook wij) tegenaan lopen. Het invoeren van een nieuw onderwijssysteem gaat niet zomaar. Mensen moeten daar aan wennen. Er zijn tegenwerkingen. Ontevredenheden. Echt….het lijkt Nederland wel. Maar het komt goed. En misschien kunnen wij als teachers4teachers echt wel een beetje helpen!

Hierna kwamen de deelnemers terug om met hun facilitators de workshops van morgen en overmorgen te plannen en door te spreken. En om elkaar te ontmoeten. Ik bracht ze met elkaar in contact en liep rond. En gaf knuffels aan al die Kenianen die ik inmiddels heb leren kennen. En moest veel lachen. En genoot me te pletter! Wat fantastisch toch. En misschien genoot ik nog wel het meest van mijn VO groep. VO docenten kunnen soms wat afwachtend zijn. Wat kritisch. Die kijken het eerst wel even aan. Maar vandaag hadden ze het ineens te pakken. Echt het enthousiasme! Wauw! “Marlies, kunnen we niet nog een keer? Echt we moeten het SVOK (ons bestuur) overtuigen dat dit zó belangrijk is. Iedereen moet dit meemaken! Al moet ik het zelf betalen, ik ga nog een keer!” Yep dat is het. Kenia. Dat kun je niet goed uitleggen, daarvoor moet je heen.

Oh en officieel beëdigd? Jazeker! Francis, onze Keniaanse directeur, heeft nieuwe ‘board member’ badges laten maken. En die kregen we niet zomaar, dat werd een hele ceremonie. In het stof, onder de mambo boom. Maar ik ben trots. Op mijn badge. Mijn badge als bestuurslid. Echt ik hoop dat ik dit nog jaren kan en mag doen!!