Zoals verwacht loopt alles anders.

De titel heb ik even van Omdenken. Omdat het zo’n passende quote is voor meegaan met een teachers4teachers reis. Verwacht het onverwachte.

Zo zou ik vandaag met Gert-Jan meegaan om op bezoek te gaan bij deelnemers van de schoolleidersopleiding. De schoolleidersopleiding is ook een project van teachers4teachers. De opleiding duurt twee jaar en de deelnemers worden getraind door Nederlandse en Keniaanse trainers. En de laatste jaren gebeurt dit steeds meer door Keniaanse trainers en coaches. Wat versneld door Covid. Heel mooi natuurlijk. Shift the power. Twee keer per jaar zijn Michiel en Gert-Jan er ook nog bij. Ze bezoeken onder andere de deelnemers van deze opleiding. Ik mocht vandaag mee op zo’n bezoek. Maar zoals verwacht… We hebben dit jaar 41 deelnemers mee. En in een tropisch klimaat als dit blijft helaas niet iedereen gezond. Ook omdat we echt wel volle dagen maken en dus niet zoveel slapen. Vandaag was er een deelnemer van de ECD (early child development, het kleuteronderwijs) ziek. Die appte mij om kwart voor 6 vanochtend en na overleg besloten we dat ik in plaats van haar mee zou gaan. Yep. Ik. Kleuters. Maar wel weer een tak van T4T om te leren kennen voor mij. En laten we wel wezen… ze zijn best schattig. Dus snel douchen, broodje van het buffet mee en de taxi in.

Geen slecht alternatief, want wat een bijzondere, onverwachtse dag weer. De school was 2 en half uur rijden. Ben al eerder in dat gebied geweest en wist dat dit geen straf is. Je gaat dwarsdoor Shimba Hills national park bijvoorbeeld. Van de kustweg, dwars door het groene park met rode wegen, naar steeds meer een woestijnachtige droge omgeving. En daar, in the middle of nowhere, was de school die we zouden bezoeken. De school staat daar nog niet zo lang en was een prachtig, gloednieuw gebouw. De school is dan ook erg belangrijk voor de community want ons bezoek bleek een enorme happening. Bij aankomst werden we al toegezongen door de lokale vrouwen en in de pauze was er dans en muziek. Een feestje speciaal voor ons. Dus ik ging er maar in mee. Ik kreeg een doek om en moest mee dansen. Een KWARTIER lang. Op mijn eigen houterige manier. Maar het was wel een geluksmomentje. Kijk mij nou. Midden in de middle of nowhere. In 38 graden. Hoe bijzonder is dat.

De lessen die we bezocht hebben waren ook nog wel interessant. Mijn dagmaatje Natasja had gister een school bezocht met 80 leerlingen in de klas en in veel kleinere ruimte. Dit ging evengoed goed. Stralende, energieke kinderen. Nu waren we in een prachtig gebouw, met meubilair en veel materialen. Kleine klasjes ook. Maar er gebeurde veel minder. De kinderen hingen de meeste tijd in hun stoeltjes en kregen vooral klassikaal les. Ze zijn 4 hè. Met hun schriftjes op de schoot. Dus zo zie je maar weer. Een mooie school en materiaal, maakt nog geen goed onderwijs. Dat doet de leerkracht. Daarom zei Mia 20 jaar geleden ook dat ze geen scholen wilde bouwen, maar wilde samenwerken met de docenten. Voor goede lessen heb je weinig nodig. Dat kan zelfs onder een boom. De docent maakt het verschil!

Oh en wat er nog meer anders ging? Gister was ik in het hotel omdat het nou eenmaal goed is dat er iemand in het hotel aanwezig is voor onverwachtse zaken. Er was ook een deelnemer ziek thuis gebleven, dus dan is het ook wel fijn dat er iemand is. Ik zou ’s ochtends bij de taxi’s staan, de meeting met de deelnemers voorbereiden en ’s middags de deelnemers weer opwachten. En dan misschien ook nog wel een boekje lezen! Nou dat is niet gebeurd. Het was goed dat ik er was. Er kwam iemand uit de taxi vallen die echt bevangen was door de hitte. Ik ben BHV-er. Maar we hadden het net over een hitte beroerte gehad en dat is echt heel ernstig. Dus naar haar hotelkamer gesleept, zoveel mogelijk af laten koelen en toen bleef ze zo wazig. Normaal zou ik dan even met een arts bellen voor advies. Maar dat gaat hier niet zomaar. De dokter zit in het ziekenhuis en daar moet je dan naartoe. En dan houden ze je het liefst nog daar. Verdienen ze aan. Zó’n moeilijke beslissing. Toch maar besloten om het niet te doen. ORS, slapen en bijkomen. Wat gelukkig gebeurde. Maar pfffft, wat spannend. Wat een verantwoordelijkheid. Gelukkig goed afgelopen!

En dan weer tijd voor mooie dingen. Want vandaag bestaat T4T 20 jaar!! Whow wat een mijlpaal. Dus vanavond gaan we met foundster Mia uit eten. Heel veel zin in. Hoop wel dat het doorgaat. Want je weet maar nooit. Zoals verwacht kan alles zomaar weer anders lopen hier. 😊