Over mooie gesprekken, de TTC (Pabo) en Mombassa.

Al even niet geschreven. Maar de tijd gaat zó ontzettend snel hier! Of ook niet, want mijn twee nachten met een klein groepje in het andere hotel lijkt alweer weken geleden. Maar toch. Morgenavond gaat de eerste groep alweer naar huis. Het is ongelooflijk! En ook goed hoor. Het is wederom echt een hele fijne, mooie reis. Toch weer nieuwe dingen meegemaakt en opnieuw heb ik de organisatie beter leren kennen. Echt, het verveelt niet. Lijkt wel alsof het steeds leuker wordt zelfs.

Woensdag had ik niet zoveel te doen. Had alleen om 16.00u een afspraak met Bayah en Francis (onze Keniaanse directeur.) Was daar best een beetje nerveus over, want wilde de toekomst van het VO bespreken. Is die er wel? Ben ik op de goede weg? Toen de mannen er om 17.30u nog niet waren werd ik wel een beetje zenuwachtig. Ik wilde dit gesprek echt voeren. Maar…. Kenia hè? Om kwart voor 6 waren ze er ineens alle twee. Nou dit was wel heel pole pole. Hahahaha. Ander land hè? Verwacht het onverwachtse. Gelukkig was het een super goed gesprek. De VO wereld in Kenia is best een stroperige wereld. Mensen moeten persoonlijk benaderd worden om naar workshops te komen. En dan niet door mij, maar het liefst door een Keniaan. Ik wil het liefst zelf op pad. Naar scholen toe!! Maar geduld, geduld. De JSS is een gigantisch succes. De Secondary workshops waren dat deze keer ook. Het gaat goed. Misschien even pas op de plaats om dit rustig te laten groeien. Ook even rustig kijken. Pffffft. Niet makkelijk, maar de beste manier natuurlijk. Aan mijn VO groep van deze reis zal het in ieder geval niet liggen. Eerstegraders, tweedegraders, bovenbouw basisschool docenten. Het lijkt een bij elkaar geraapt zooitje mijn groepje, maar woensdagavond deden ze samen een optreden en het was echt een heel grappig en origineel. En ze hebben het ook zó goed gedaan tijdens de workshops en schoolbezoeken. Trots zeg! Niet normaal!

Donderdag naar de TTC. De Teachers Trainings College. Jan Uitdehaag, één van de oprichters van de schoolleidersopleiding, is deze reis voor de laatste keer mee. Donderdag mocht hij een boom planten op de TTC. Jan, Mia en ik, zouden daarbij zijn. Er is de laatste jaren een mooie samenwerking ontstaan tussen de pabo en de schoolleidersopleiding van T4T. Samen opleiden. Vorig jaar was ik al een keer op de TTC. Toen al enorm onder de indruk. Ik zei toen al: als ik ooit in Kenia moet wonen en werken, dan daar. En nu had ik dat weer. Het was één feestje van connecties maken. En herkenning. Met de directeuren, maar ik ook vooral met de docenten. De pabo groeit als een malle en vorig jaar hebben ze om meer leraren gevraagd en die hebben ze ook gekregen van de regering. Alleen niet zo mooi over de vakken verspreid. 6 wiskunde docenten lopen daar nu rond. Hahaha. Nou… daar kan ik ook nog wel bij!

En dan vandaag! Op vrijdag hebben de deelnemers een vrije dag. Het bestuur heeft dan altijd veel afspraken, maar ik had niks! De meeste deelnemers gaan sinds heel lang op vrijdag op safari, maar er blijft altijd een klein groepje achter. Vroeger boden we dan ook een excursie naar Mombassa aan, maar de laatste jaren was dat echt niet veilig genoeg. Dit jaar weer wel, dus medebestuurslid Ria, vroeg of ik het leuk zou vinden om mee te gaan naar Mombassa. Nououououou, een stad? Ik? Toch gedaan en wat was ik daar blij mee. Wat een interessante en (sommige stukken dan) ook mooie stad. We begonnen in Fort Jesus. Wauw, wat een geschiedenis heeft dit land. Wat zijn er veel landen en groepen aan de macht geweest. Wat een strijd ook. En dan heb ik het nog niet eens over de slavenhandel. Heel interessant was het. Ik heb de gids weer, op zijn Marlies’, overladen met al mijn vragen 😊. Hierna nog door de oude stad (mooi!) en naar de spice market (natuurlijk naar huis met een hele bak Marsala kruiden. Die man deed zo zijn best, moest wel wat kopen.) De beroemde olifanten tanden van Mombassa bezocht en geluncht aan het water. Terugreis ging minder vlot, want uur gewacht voor de pont, maar… buiten onze circle of influence, dus daarna smaakte het wijntje bij het zwembad des te beter.

De reis lijkt dus eindeloos, of juist te vliegen. Ik ben er gelukkig nog drie nachtjes. En neem gelukkig nog lang geen afscheid van dit (vandaag wéér interessanter geworden) land!