Over een speech houden voor 328 meisjes en al is het er maar één

Driehonderdachtentwintig meiden dus. Hoe dat zo kwam? Dat wisten we zelf ook niet zo goed, maar het gebeurde zomaar. Donderdag is de op één na laatste officiële met de scholen werkdag (wat gaat het snel, wat gaat het snel…) We gingen opnieuw naar een school aan de rand van het gebied. Wat gaaf is dat toch! De wegen waar je over rijdt zijn soms niet eens officiële wegen, ze zijn niet op een kaart te vinden in ieder geval. En als het regenseizoen is, dan zijn voertuigen niet mogelijk, zei onze chauffeur vandaag. Die had het trouwens zwaar. Bij elke kruising werd de weg gevraagd en wij dachten dat we er nooit zouden komen. Maar de Kenianen helpen elkaar dus na 3 uur stonden we gewoon bij Mnyenzeni sec. (ik kan de naam ook niet uitspreken.) Een school met ruim driehonderd meiden en zo’n vierhonderd jongens (uiteraard in gebouwen een eindje bij elkaar vandaan). Eén van de grootste probleem op de middelbare scholen is het uitvallen van de meisjes. Er hangen jongens op brommertjes rond (zo vertelde de principle van vandaag) en die verleiden de meiden, die vervolgens zwanger worden en van school gaan. Super zonde natuurlijk en dus een groot probleem. Dus vroeg de directeur ons in het kennismakingsgesprekje of wij naast de lessenbezoeken ook een meeting met de meiden wilden hebben, zodat wij konden laten zien dat als je je school afmaakt, je succesvol kunt worden. Je kunt zelfs leraar worden als vrouw (hahaha 😊😊😊).

Nou, dat leek ons wel heel leuk, met een groepje meiden discussiëren onder de mambo boom, of in een lokaal. Dit ging iets anders. Want nadat we alle twee weer een te gekke les geobserveerd en nabesproken hadden zei de principle dat de meiden er klaar voor waren. Leuk! Maar toen we de hoek omliepen naar de meiden toe bleek dat ALLE meiden van de HELE SCHOOL op ons zaten te wachten. Whaaaaaah, maar dát hadden we niet verwacht. Even slikken was dat. En oh ja, dit is Kenia. Hahaha. Toen hebben we maar met 328 meiden dezelfde energizer gedaan als dinsdag met de 44 leerlingen (ja ja we zijn nu los, kom maar ook met al die leerlingen, wiggle wiggle all over the place) en daarna probeerden we een vraaggesprek. Dat ging natuurlijk niet in zo’n grote groep. Het is doodeng om ineens met zoveel schoolgenoten om je heen persoonlijke vragen te beantwoorden. Hadden we ook wel van te voren kunnen bedenken maar we hadden nooit over deze situatie nagedacht (hoe dan?). Dus toen toch maar een korte speech over doelen hebben in je leven (van Annemiek) en over weinig vrouwelijke docenten op deze school en dat deze meiden dus hun school af moesten maken want dan konden ze ervoor zorgen dat zij dan de nieuwe vrouwelijke docenten werden (van mij...). Heel gaaf en onverwachts. Weer een ervaring rijker!

Vervolgens na een stafmeeting waarin we echt met onze Keniaanse collega’s in gesprek gingen over de verschillen en vooral overeenkomsten tussen Nederland en Kenia, weer 3 uur in de auto terug. Dit keer langs een andere weg en af en toe door riviertjes. Haha. Wat een avonturen maken wij mee in de auto!

Morgen gaan we bij een basisschool langs. De middelbare scholen hebben allemaal ‘games’  (een soort sporttoernooi tussen de scholen onderling) en dat is natuurlijk wel heel leuk voor ons om mee te kijken, maar niet zo nuttig qua teachers4teachers. Dus naar een basisschool. Misschien eentje wat meer in de buurt. Wel lekker na al die avonturen in het binnenland (hoewel dat echt echt echt te gek was, maar nu misschien wel even lekker iets minder lang in de auto…)

Wat een verschil

Vandaag (vrijdag) dus naar een basisschool. We mochten een uurtje later vertrekken (heel lekker) en hoefden ook minder lang in de auto te zitten (ook heel lekker). Nu een hele andere kant op richting Tanzania, dus ook dat anders dan anders. Na wederom een prachtige (nu veel kortere, ruim een uur durende) rit kwamen we aan bij de basisschool waar we niet welkom bleken te zijn. Ze hadden examens. Die hadden ze juist uitgesteld voor de bezoeken van teachers4teachers maar nu waren ze toch echt begonnen. Dat was even een tegenvaller. Wij Ria van het bestuur bellen en die regelde via onze Keniaanse directeur vrij vlot een andere school. Dat bleek een school diep in de heuvels te zijn, erg afgelegen en erg arm. Weer een avontuur. Zó anders! En een les observeren bij groep 3 is toch ook heel anders dan een les aan 17 jarigen.. En stoffig!! Het uniform daar was baksteenkleurig oranje en ik hoorde er aan het einde van de dag helemaal bij. Leuke actieve les in groep 3 gezien en een uren durende (35 minuten maar, maar toch) veel minder actieve les in groep 8.

En nu is het ineens klaar. Heel gek. Verslag is ingeleverd, al het officiële T4T werk is klaar dus je zou denken dat we nu allemaal feestend aan de bar zouden hangen. Nou mooi niet. Iedereen helemaal op en rustig om mij heen aan het appen in de wifi-zone. Haha. Wist ik gelukkig nog van vorig jaar. Het is ook echt wel heel intensief allemaal. Denk dat ik pas thuis weer ga beseffen wat ik allemaal heb meegemaakt in een korte tijd. En misschien hebben we ook wel wat bereikt. Die meisjes bijvoorbeeld. Als er maar één gedacht heeft: dat wil ik ook, ik ga studeren en leraar worden… Of één docent misschien blijft proberen af en toe een activerende werkvorm te gebruiken dan ben ik al heel blij. Mooi toch? En ik hoop voor mezelf dat ik de relaxte houding van de Kenianen lang vast mag houden in Nederland. Hakuna matata…

Gelukkig morgen nog de final celebration (waar we al onze collega’s uit de workshops weer gaan ontmoeten) en zondag nog een half dagje relaxen hier op het park. Het is klaar, maar gelukkig nog niet over.