Zal ik dan toch maar blijven?

Gister was ik op de TTC, de teachers training college. De pabo van hier dus. Om 07.00 uur in de auto om na 2 uur hobbelen in Kinango te belanden bij een prachtig nieuw gebouw, wederom in de middle of nowhere. Was geen straf hoor. Heel gezellig in de auto met Gert Jan, Ria en Daniella en wat is dit toch een prachtig stuk Kenia. Vanalles te zien onderweg. Rode wegen, baobab bomen, koeien en zelf een brommertje met een geit erop met zijn hoofd naar beneden. Oké dat was wel zielig. Vond ik ook hoor. Maar zo gaat dat hier. Keniaanse directeur Francis had ook laatst een kip achterin zijn auto. Nou die is daar heus niet omdat hij daarna fijn bij de andere kippen op het erf mag spelen. Maar goed. De pabo. Wat was dat leuk! Ze zijn een heel mooi groot en nieuw complex aan het bouwen. Op dit moment met alleen twee klassen ECD (kleuters) opleiding, maar in september komt hier PO bij. We werden heel hartelijk ontvangen en mochten als eerst een rekenles bijwonen. En wat een prachtles was dat. In groepen, studenten heel actief en heel praktijkgericht. En wij nog even aan het einde van de les de wiggle wiggle met ze gedaan. Sloot goed aan op het onderwerp: patronen. Want daar ging het over. Belangrijk onderwerp. Als leerlingen patronen kunnen zien kunnen ze ook voorspellingen doen. En daar heb je veel aan tijdens de rest van je leven. Om een goede burger te zijn. Want ja ook hier staat in het curriculum dat leerlingen moeten worden opgeleid tot goede burgers. Mooi vak toch hè wiskunde? 😊. Na de les aten we droog witbrood met een eitje (toch lief dat ze dat voor ons geregeld hadden) en kregen we een rondleiding over het terrein. Ook nog even in de dorms gekeken. Nou keurig hoor allemaal. Zeker voor Keniaanse begrippen.

Een heel gaaf bezoek dus. En voor het eerst sinds ik nu steeds in Kenia ben dacht ik: hier zou ik wel kunnen werken. Ik vond de les leuk en de studenten en de collega’s. Oh en de manier waarop les werd gegeven kon ik me ook in vinden. Dus nou ja. Als ik dan ooit hier wil blijven, wil ik daar wel werken. Zeker als het PO erbij komt. Want van kleuteronderwijs heb ik natuurlijk niet zoveel kaas gegeten.

En dan vandaag met Michiel mee voor de schoolleidersopleiding. We gingen mee met Keniaanse coach Mwanarusi om één van de headteachers te bezoeken die dit weekend nieuw gestart is met de opleiding. De schoolleiders opleiding duurt twee jaar en zoals ik in mijn vorige blog schreef wordt die bijna helemaal gedraaid door Keniaanse trainers. Shifting the power. Steeds minder zijn wij nodig hier. Dit is ook weer interessant om te zien. De headteacher ging een les in groep 3 observeren en die nabespreken met zijn docent. En die werd dan weer gecoacht door Mwanarusi. Wij keken alleen maar! En wat deed zij dat goed! En wat deed de headteacher het al goed. Hij gaf aan dat hij nu al van de opleiding had meegenomen dat het belangrijk is om vaker in de klas te kijken. Hij was deze week al eerder geweest en zag nu al een heel andere les. In groepjes en met materialen (stokjes van buiten) bijvoorbeeld. Weer een hele andere tak van teachers4teachers dus, maar ook zó belangrijk. En hierna nog even met Michiel, Daniella en Mwanarusi naar het strand gelopen. De school die we bezochten ligt op het schiereiland Funzi. Midden in de mangrove. Prachtige omgeving om even doorheen te wandelen en erg gelachen met elkaar. 

En nu is het alweer bijna afgelopen. Wat jammer toch! Morgen nog de Final Celebration, maar daarna gaan we toch echt morgennacht naar het vliegveld en zondagochtend vliegen. Kom ik gewoon weer naar huis hoor. Ik blijf nog niet. Want ik mag in oktober weer heen. En dat maakt weggaan uit dit fantastische land gelukkig een stuk gemakkelijker.