Van rode wegen, let’s say thanks to our lord en een verbrande schouder

Voordat ik deze blog begin moet ik eerst iets rechtzetten.. Met pond bedoelde ik natuurlijk pont. Zo’n heen en weer ding. Niet dat waar je in Engeland mee kan betalen en ook niet die dingen die zich hier om je middel vormen omdat echt álles van het buffet lekker is. Sorry… pont dus. Ik heb het inmiddels aangepast.

Gisteren mijn eerste workshopdag. Diep het binnenland in om met de docenten van Kinango county te praten over active learning. Half 6 op omdat we om half 8 zouden vertrekken en ik nog mijn blog af wilde maken. Maar zelfs half 6 op is hier geen straf. Even van de wereld als de wekker gaat (waar ben ik, waar ben ik) maar daarna naar buiten het paradijs in. Ik liep vanuit mijn kamer in het bos naar zee en de zon kwam net op en het was al lekker warm, nogmaals: geen straf. Dat lekker warm dat was een voorteken, want het bleek de warmste dag sinds tijden te worden. Zelf de Kenianen zelf hadden het warm. Maar ik klaag niet. Vaders en moeders stuurden een foto van de open haard. Is het weer Sinterklaas in Nederland? Hoewel ik hier pas kort ben (wat al heel lang lijkt) is het niet voor te stellen dit contrast.

Maar dus vroeg op weg naar Kinango county. Het eerste stukje was nog redelijk bekend terrein, maar toen doken we na ongeveer drie kwartier van de verharde weg af een natuurpark in. Wauw… het regenwoud ging geleidelijk over in savanne, de wegen prachtig rood (rode bodem door de ijzer in de grond, geleerd van aardrijkskunde maatje Annemiek) en na elke bocht een nieuw prachtig uitzicht. Fantastisch vond ik het. Bovendien is de VO tak van teachers4teachers nog niet veel het binnenland in geweest, dus de docenten kenden T4T niet en wij hadden zat te doen tijdens deze eerste workshopdag.

Die trouwens om 9 uur zou beginnen… wat uiteraard 10 uur werd. En dan nog niet met de hele groep. Veel docenten komen van ver en zijn afhankelijk van het openbaar vervoer (tuk tuk’s enzo) dus die kunnen er niks aan doen. Tijdens de hele ochtend bleven docenten binnendruppelen en gingen er ook soms ineens wat weg (??) maar die kwamen dan ook ineens weer terug.. heel apart allemaal. Maar wel typisch Kenia. Begin van de workshop ging wat stroef ook. De docenten kenden elkaar niet en durfden eigenlijk niks te zeggen. Een kennismakingsrondje in kleine groepjes hielp en toen ik een bepaald moment zei dat degene met de grootste voeten mocht beginnen werd het nog heel gezellig (spannend… had ook anders kunnen vallen… en dan niks gezelligheid.)

Hierna een hele dag active learning alom. Honderd energizers, werkvormen en group discussions. Weet alleen niet of het nou helemaal begrepen is. Maar dat zien we maandag. Kreeg ik nu niet zo goed hoogte van, ook omdat iedereen half onder en op de tafel lag na zo’n lange dag in de hitte (wij ook wel beetje).  

Terug in het hotel snel verslag geschreven, douchen en verjaardag van Lysanne (bestuurslid verantwoordelijk voor VO tak) gevierd. Hierna nog naar voorstelling van het animatie team hier. Mmm weet niet helemaal of dat het hoogtepunt van de dag was. Kennen jullie Scapino? Wel erg gelachen en daarna nog heel even op het terras en toen vol indrukken wat later dan anders (want zondag iets later wakker worden) naar bed.

Vandaag dus heerlijk uitgeslapen en toen naar de kerk. Wat een belevenis was dat! Heel overweldigend al die energie en die dans en die zang en die liefde. Ik vond het echt heel gaaf om dat mee te maken. We werden ook constant welkom geheten, our guests from teachers4teachers en we mochten ook nog naar voren komen om ons voor te stellen. Thank you for letting us join your service, zei ik toen maar… instemmend gemoppel uit de gemeente vervolgens. Maar het gaafste was het dansen en zingen. Wat een vrolijkheid. Kunnen wij nog wat van leren. En ook van de positiviteit  trouwens. Een bepaald moment zeiden ze: we are strong, we are able, we our unstoppable, let’s say thanks to our lord. Mooi! De mensen zitten niet bij de pakken neer. Doorzetters zijn het. Hoopvol ook. En ze doen het samen. Er zullen heus ook mindere kanten aan de kerkgemeenschap zitten, maar nu was het één groot feest!

’s Middags vrije middag. Heel lekker! Eerst op een bedje aan het zwembad onze workshop voor morgen voorbereiden en wat facetimen met thuis en toen nog even naar een barretje aan het strand een biertje drinken tot de avond viel. En nu dan vroeg naar bed met één verbrande schouder (smeren is ook moeilijk natuurlijk). Morgen weer vroeg op voor de tweede workshopdag. Spannend! Zullen ze nog wat weten van zaterdag? Ik hoop het maar! We zijn in ieder geval strong, able en unstoppable!