Over nieuwe vriendschappen, groepswerk in the middle of nowhere en dolfijnen

De tweede workshopdag wordt het anders werd ons gezegd. Kan je eerst nog tegen wat weerstand aanlopen en niet het idee hebben dat ze allemaal heel actief meedoen (zomaar opstaan en weglopen, op mobiel, vermoeid kijken) kan dat de tweede dag zomaar meevallen. Nou dat was zo. Toen we aankwamen bij Kinango sec. werden we als oude vrienden onthaald. En met de werkvormen en energizers gingen ze enthousiast aan het werk. Het was ook wat minder warm dan zaterdag, misschien hielp dat ook wel. Heel gezellig dus meteen. En toen we ze een lesplan voor de les lieten maken die we deze week misschien komen bezoeken stonden daar allemaal herkenbare activerende werkvormen en energizers in. Yes. Misschien is het toch gelukt. Ook nog even een klein stukje theorie gegeven over wat leren in de hersenen is en Annemiek over motivatie. Hadden ze om gevraagd en is eigenlijk niet te bedoeling, maar soms mag het heus wel een beetje! Hele toffe dag dus weer. En ik ook nog meegedaan met ballonbal. Ik wilde eerst zo snel mogelijk af en dan foto’s nemen, maar ik ging er helemaal voor. Daarna moest ik natuurlijk wel aan het zuurstof maar erg gelachen. Bij het afscheid ontstond er nog een ware fotosessie. Zullen we even een groepsfoto maken stelde ik nog onschuldig voor. Nou dat bleef niet bij één foto. Nog met één op de foto en dan toch nog ook die ander en nog even met zijn drieën met nieuwe vriend van.. erbij en daarna nog de groepsfoto, maar die moest ook met alle toestellen dus stijve kaken, maar wel echt super lief!

En dan zijn zomaar ineens alweer de twee workshopdagen voorbij. Vanaf nu gaan we scholen en lessen bezoeken en kijken of het besprokene uit de workshops ook echt in de lessen wordt toegepast. Helaas hebben zitten de middelbare scholen hier midden in een toets- en sportweek, dus we kunnen maar bij twee scholen langs. Nou ja, niks aan te doen, dat is Kenia. Niks gaat tenslotte zoals verwacht heb ik inmiddels wel gemerkt…

Dinsdag eerste scholenbezoekdag

Dinsdag dus op weg om de scholen van de docenten die aan de workshops mee hebben gedaan te bezoeken. We zouden gaan kijken bij Mr. Martin van Maka mini sec. dichtbij het dorpje Samuru (mocht iemand zich geroepen voelen iets op te zoeken..). Er werd ons van te voren gezegd dat het ongeveer 1,5 uur rijden was. Nou dat werd 3 uur! De wegen waren echt niet te doen en we hadden ook nog een chauffeur die om het half uur wel wat verzon om te stoppen (toiletstop voor ons, drankjes halen, oude vriend gedag zeggen, toilet stop voor hem) we kregen er de slappe lach van. Maar wat toch een belevenis om zover het binnenland in te gaan. Het landschap ging over van de tropische kust, naar de prachtige rode wegen van het tropisch regenwoud tot de droge, gele, savanne met grote cactussen langs de weg. Drie uur hobbelen is lang, maar we hebben ons wel vermaakt (en inmiddels ook al een aardig slaaptekort aan het opbouwen, dus hoe meer wiebelen in de auto, hoe beter slapen.)

En wat was het bezoek aan Maka mini sec. de moeite waard. Wauw! Een school letterlijk in de middle of nowhere (om de gebouwen van de school aan vier kanten eindeloze vlakten) die nog nooit teachers4teachers op bezoek hadden gehad. We werden ontvangen door Mr. Martin himself en vrij snel daarna door de principle die ons ogenblikkelijk bedankte dat Martin bij ons de training heeft mogen volgen. Hij was erg enthousiast teruggekomen op zijn school. En dat zagen we ook in zijn les! Hij heeft de leerlingen gewoon voor het eerst ooit in groepjes laten werken. Dat vonden de leerlingen nog best onwennig (want mag je nou zomaar praten en dingen aan elkaar vragen?) maar we zagen ze toch een bepaald moment in elkaars schriften kijken en voorzichtig fluisteren. Ook Mr. Martin had tijd om rond te lopen en persoonlijk met de leerlingen te praten over de opgaven. Lijkt heel klein, maar vonden wij echt een enorme stap voorwaarts. Helaas leek het Mr. Martin aan het einde van de les ook nog wel heel leuk als ik ook nog even een lesje zou geven. Ik geef toch wiskunde?? Ik nog: no thanks. Maar dat hielp natuurlijk niet. Toen heb ik met 44 leerlingen een energizer gedaan. Hilariteit alom, boel (weer!) op stelten, maar wat een plezier en feest!! Heel hard gelachen en toen nog met een rode kop (38 graden, best leuk zo’n energizer om weer energie te krijgen…) met de leerlingen op de foto. Hierna de les nabesproken met Mr. Martin en toen een meeting bijgewoond die hij georganiseerd had voor zijn collega’s om ze te vertellen over wat hij bij de workshops had geleerd. We zagen echt een mini workshop terug. Energizers en discussies. Wát een lieve mensen, maar wat wonen ze ver weg. Wij moesten dan ook om 2 uur al de auto in om nog een beetje voor het donker terug te zijn. Maar goed: vermoeiende maar hele mooie dag. Echt het gevoel dat er wat in gang gezet is 😊.

Vrije woensdag

En intussen is het alweer woensdag! Wat gaat het snel!! Het is heel erg. Ik heb ergens het gevoel dat ik hier alweer weken ben maar ook dat het veel te kort is. En ook wel weer pijn in mijn buik als ik bedenk dat ik hier nog maar 4 nachtjes ben.. Nou ja. Genieten maar! Woensdag is de vrije bij kom dag. Besloten om dit jaar niet op safari te gaan maar om het alternatieve programma te volgen: Wasini Island. Hoewel het ondanks het vroege opstaan (half 6) en de lange dagen niet echt als werken voelt hier en soms zelfs een beetje als vakantie, was vandaag écht vakantie. Wat een mooie dag!! En ook wel weer een ander stukje Afrika gezien. Met een bootje eerst naar het rif om te snorkelen en toen naar Wasini Island om te lunchen (hoe sla je ook alweer een krab stuk??) en een stukje door het dorpje op het eiland te lopen. Heel relaxed en gezellig was het. Zingen op de boot met de Kenianen en  ook nog dolfijnen zien zwemmen. Wauw. Ik blijf me maar verwonderen over dit land en loop nog steeds met een big smile rond!