Roadblock, maar we zijn niet te stoppen.

In Kenia zijn en werken betekent het onverwachtse verwachten. Hier schrijf ik regelmatig over in mijn blog. Veel anders dan anders dingen merk ik al niet eens meer op. Die neem ik waar ofzo en dan ga ik weer verder. Maar gisteren viel het wel weer eens op!

Hiervoor op woensdag een hele fijne vrije dag gehad. Zwembad, boekje lezen, eten in het hotel, nagels bijwerken (door Daniella, die heeft zo’n apparaat) en dat alles tot wel 15.00u ofzo. Toen ben ik voorin de lobby gaan zitten om deelnemers op te vangen die terugkwamen van de scholenbezoeken. Altijd mooi om meteen de verse verhalen en avonturen aan te horen. ’s Avonds uit eten buiten het hotel met het bestuur. Doen we altijd één keer tijdens de reis. Even buiten de groep en de hectiek kijken waar we staan als organisatie. En elkaar op een informele manier ook weer even spreken en heerlijk samen lachen (echt samen zitten we bijna nooit, we mengen graag in de groep, wat ook belangrijk is natuurlijk!)

Maar goed. Vlak voor het etentje stuurde Bayah een berichtje dat zijn school donderdag en vrijdag dicht zou zijn. Bayah is deputy principle en heeft samen met deelnemer Susan de workshops gegeven. Gisteren zouden we bij hem langs gaan. Maar door examens was zijn school dus helemaal dicht. Hebben we sowieso veel last van deze editie met de scholenbezoeken. We kunnen niet overal lessen kijken en met de docenten en directeuren praten. Volgend jaar gaan we een week eerder. En of Bayah niet eerder wist dat zijn school dicht zou zijn? Tuurlijk, maar dat is Kenia. Je zegt niet zomaar een afspraak af of nee tegen een afspraak. We zijn al blij dat hij het al de avond tevoren heeft aangegeven. Het had ook makkelijk gekund dat we er heen waren gereden en daar hadden gehoord dat bezoek niet mogelijk was. Hahaha. Ander land hè?

Gelukkig had T4T directeur Francis snel een andere school voor ons gevonden waar we donderdag heen zouden kunnen. Een primary school met een junior secondary school unit. Prima. En interessant voor mij.

In de auto heen (het was een flink stuk rijden) bedachten we wat er nog meer allemaal anders zou kunnen gaan deze dag. Misschien wisten ze niet dat we zouden komen. Misschien waren daar ook examens. Misschien waren we helemaal niet welkom. Misschien was de weg niet begaanbaar. Misschien zouden ze geen tijd voor ons hebben. Misschien… Maar wat we niet hadden bedacht was dat er een roadblock zou zijn en dat we met de auto stil kwamen te staan. Controles zijn er altijd wel, maar meestal mogen we zo doorrijden. We’re teachers4teachers going to a school, uniform aan en alles, nou succes verzekerd. Maar nu dus niet. We hadden een super mooie auto (waren we heel blij mee, wat een geluk dachten we😊). Maar het blijkt dat ze dit soort auto’s stelen en de grens met Tanzania overbrengen. Maar dat wisten wij niet! Wij zaten in de auto, in de warmte, met de chauffeur weg en wisten niks. Lachen. Afrika hè? Komt vast weer goed.

En dat kwam het natuurlijk. Meer dan goed. Chauffeur kwam na 3 kwartier gewoon terug en op de school was het allemaal perfect geregeld. Mooie gesprekken met de docenten daar. En ik kon meteen de challenges van het nieuwe junior secondary in kaart brengen. Hier kunnen we misschien tijdens de lerarenreis in februari wat mee. Dan laat ik Nederlandse PO bovenbouwers samenwerken met VO-ers en dan een workshop geven voor alleen docenten die op de junior secondary’s werken. Of zoiets. Zou mooi zijn. Want zo droom ik wat af. Of maak ik plannen. Die zomaar ook weer anders zouden kunnen lopen 😊. Zo gaat dat hier tenslotte.

En nu zit ik mijn blog te schrijven in de stromende regen. El Niño toch nog gekomen. De kleine, grote rakker. Prima. Tijd om deze blog te schrijven. En gezellig te kletsen. Komt goed. Zoals alles hier altijd goedkomt. Heerlijk is het!