Oh ja, dat was ook zo.

Ik ben er!! Gisteren aangekomen in een totaal andere wereld. Woensdag nog voor de klas en donderdag ineens in het prachtige Kenia. Moest even wennen dit keer. Niet heel veel geslapen op de vlucht naar Nairobi. En daar moesten we vijf uur wachten voor onze vlucht naar Mombassa. Zes keer heen en weer naar de telecom winkel voordat ik data op mijn Keniaanse telefoon had. Dat was geen straf hoor want daar begon mijn Afrika gevoel al een beetje te komen. Die geuren! Die mensen! Dat tempo! Heerlijk!

Toen aangekomen in het hotel dacht ik dat ik het prima met me ging. Alerter dan ooit, blij, heus niet zo moe, mij maakten ze niet gek. Dacht ik… Totdat T4T maatje Daniëlla bij me aanklopte met mijn handbagage tas. Had ik in de lobby laten staan. Had ze gevonden omdat zíj haar telefoon had laten liggen. Hahaha. Zo goed ging het dus niet. Nou ja. Geeft niet. Het is ook nogal een overgang. Maar wat een heerlijke overgang. Want wat is het hier weer prachtig. En wat een andere levensinstelling ook. De lampen op mijn kamer flikkerden nogal. Ik naar de receptie. Mijn probleem verteld. Zeiden ze: maar je hebt helemaal geen licht nodig, want de zon schijnt! 😊. Nou dat dus. Oh ja. Dat was ook zo hier…

Vandaag dan de eerste T4T vuurdoop. Een nacht slapen doet wonderen. Zat vanochtend om half 7 op mijn balkon (want daar de beste wifi) en toen sloeg het ineens in. Ik hoorde de vogels, zag de prachtige bloemen en planten en de zee, het was al een beetje warm en toen was ik er ineens. Hier. In Kenia. Heerlijk!

De deelnemers vertrokken naar scholen in de omgeving om al even voorzichtig aan het Keniaanse onderwijs te snuffelen. Wij gingen met een groepje naar de Showground (een mooi soort grasveld, conferentie centrum hier in de buurt) om alvast wat Keniaanse facilitators te ontmoeten. En wat was dat weer een feest. Bayah was wat laat want die moest eerst allemaal brandjes blussen op zijn school (soms is het net Nederland.) Maar dat gaf niet, hij was er. En begon meteen heel serieus aan zijn nieuwe taak als workshopleider. En ik was best een beetje trots. Een Keniaan en een Nederlander die een workshop geven is nieuw voor het VO. Leuk! Rond een uur of twaalf kwamen de deelnemers binnen druppelen en het was zo’n mooie gezellige sfeer meteen. Ik zat bij groepjes, deelde heel veel knuffels uit aan bekende Kenianen (en kreeg er net zoveel terug) en was weer helemaal in mijn element. Wat een baan, wat een warmte, wat een gezelligheid!

Maar ook ’s avonds tijdens de conference room meeting was ik blij. Het is echt weer een hele leuke groep. Serieus op zijn tijd, maar ook erg lachen. Ik deed chaosbal en ging steeds blijer kijken. Maar… daarna was ik mijn sleutel kwijt (sjonge, niks voor mij 😊). Overal honderd keer geweest. Heen en weer naar de receptie, hulpgroepen, maar echt kwijt. Ik had me al bijna neergelegd bij dan maar de hele week, iedere keer als ik naar mijn hotelkamer wilde, een mannetje inschakelen en wachten. Onthaasten tot de max zullen we maar zeggen. Maar gelukkig niet nodig. Daniëlla zei na drie uur stress… zou jouw sleutel misschien in mijn laptophoes zitten? Dat ik hem per ongeluk mee heb genomen? Bingo… En ik was zó verschrikkelijk opgelucht dat ik het een mooi verhaal vond en maar een wijntje met Daniëlla ben gaan drinken. Want tja. Hier maken we ons niet druk. Want wat zou je je druk maken. De zon schijnt toch? 😊