Het feest van verbinding.

En dat was het dan alweer. 10 dagen teachers4teachers. 10 dagen lachen, liefde, nieuwe mensen, al heel snel niet zulke nieuwe mensen, warmte, (letterlijk en figuurlijk, het schapenhaar en de tomatenwangen zijn niet meer weg gegaan) luisteren, ervaren, voelen, Afrika, relativeren, schakelen en vooral ook 10 dagen alleen maar blij zijn. Of ook huilen, maar dat dan omdat je blij bent. Vannacht de groep uitgezwaaid en het was mooi zo. Heel leuk en gezellig moment zo midden in de nacht, heel leuk en gezellig gehad ook, maar toen de bus wegreed dacht ik ook: zo, nu weer even onder ons.

Want wat deze reis ook bijzonder heeft gemaakt is dat ik me steeds meer thuis voel binnen het bestuur. Binnen de organisatie. Voel me steeds zekerder. En zeker deze reis ben ik steeds meer gaan nadenken over hoe ik me nu verhoud tot deze organisatie. Hoe passen mijn ideeën en dromen? En ik kan wel zeggen dat dat heel goed past. Ik krijg alle ruimte én sta ook nog eens duizend procent achter wat we hier doen. Kortom: als een vis in het water.

En dan maatje Daniëlla. Ook een nieuw bestuurslid en totaal anders dan ik, maar wat hebben we het leuk samen. Omdat we zo anders zijn vullen we elkaar perfect aan. En we kunnen enorm lachen. Komt wel goed de komende 10 jaar. Of 20. Kijk maar naar de rest van het bestuur. Wij behoren tot de jonkies. Nou en zoals jullie weten, zo jong ben ik nou ook niet meer, hahaha!

Vrijdag zouden we boodschappen gaan doen voor Daniëlla haar winkeltje. Daniëlla is directeur van een vso school en een praktijk school. De VSO school heeft een winkeltje in Den Helder. Het idee is om hier spulletjes in te kopen om in dat winkeltje te verkopen. En de winst dan naar teachers4teachers. Fantastisch idee natuurlijk. En of ik dan meewilde om inkopen te doen. Tuurlijk! Alleen had het hier heel erg geregend en winkeltjes hier zijn kraampjes, die helemaal vermodderd waren gisteren. Gaf nog niet want veel kraampjes zitten hier om de hoek van het hotel. Alleen Daniëlla was niet helemaal tevreden nog. Ze durven hier nog best hoge prijzen te vragen in dit toeristische hotel gebied. Dus was de vraag of ik niet mee wilde naar de Ukunda market. Daar waar we altijd de eerste dag met de groep heengaan om even onder de lokale bevolking te zijn. Of ik zin had? Nou nee. Nou, dan ga ik wel alleen! Hahahaha. Ik zei al dat we totaal verschillend zijn hè? Je gaat niet als blanke vrouw alleen naar een lokale markt. Dus met z’n tweeën met de tuk tuk naar Ukunda. En wat een avontuur. De enige twee blanken waren we. En ik heb weer naar de meester in afdingen mogen kijken. “Je liegt gewoon tegen die mensen hè?” “Ja natuurlijk zo gaat dat!” Ik moet vooral zoveel mogelijk mijn mond houden. En zo kwamen we onder de modder en bezweter dan ooit,  met prachtige spullen thuis. Nu maar hopen op een grote opbrengst voor T4T.

En dan gisteren de Final Celebration. De laatste dag van de reis vieren we onze ontmoeting. We nodigen dan alle Keniaanse workshopdeelnemers uit en  elke workshopgroep voert dan een dansje op mét de Nederlanderse deelnemers. En dat vind ik altijd zo’n prachtige dag. Ik zie dan zoveel verbinding tussen de Kenianen en de Nederlanders. Zoveel liefde. Zoveel gelijkheid. Huilen. Elke keer weer. Hoewel ik me dit jaar had voorgenomen dat niet doen. Huilen. Maar dat was al mislukt toen de eerste groep opkwam. Zó mooi. Zó hoe het hoort te zijn. Zóveel waardering voor elkaar. Samen. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn allemaal onderwijsmensen. Dit is waar het om gaat!

Ook tijdens de Final Celbration tijd voor toespraken. Van bobo’s. En die duren dan wel weer heel lang vaak. Behalve veel vreugde is het dus ook af en toe wakker proberen te blijven. Maar wel super belangrijk. Want om als organisatie binnen Kenia te kunnen werken moet je goed weten hoe de politieke verhoudingen liggen. En het zijn wel echt bobo toespraken hoor. Er sprak een member of parlement die erg begaan is met het onderwijs. Hij zei: ik weet dat jullie geld nodig hebben… en spullen. Maar jullie weten ook dat het lastig is om dat waar te maken. Maar wat jullie wel kunnen geven is goed onderwijs. Er zijn voor de leerlingen. Onderwijs is een roeping. Ofwel wat deelnemer Saskia op de terugweg zei: “Stop met klagen en ga je met de kinderen bezighouden.”😊

En nu is het dan echt afgelopen. Gisteravond afscheid genomen van de groep met een drankje en een complimenten bord. En de groep had een lied geschreven voor het bestuur. Zó lief. Weer een beetje huilen.

Maar nu is het goed. Met Mia en Daniëlla blijf ik nog twee dagen. Even vakantie. En bijkomen. En alles laten inzinken. Heerlijk is het. Zwembad. Bedje. Boekje. En deze blog schrijven. Morgen op excursie naar Wasini Island. En dan weer naar huis. En dan heel snel weer terug. Terug naar hier. Terug naar Kenia.

Jullie heel erg bedankt voor het lezen van mijn blog en jullie superlieve en enthousiaste reacties. Tot februari, tot snel!

xMarlies