Lachen, omhelzen, dansen en huilen.

Het is dinsdag 27 februari, 16.00u en buiten is het 7°C. Wat een raar idee. Gisteren om deze tijd was ik net geland. En landen moet ik. Heel lang geslapen vannacht en nog volop met mijn hoofd in de Keniaanse wolken. Zijn er wolken dan in Kenia? Jazeker. En regen ook. Zelfs op het minst gunstige moment hadden we bakken met regen. Maar het was vooral heel warm hoor. Opnieuw letterlijk en figuurlijk. En dat vind ik prachtig. Vooral het figuurlijke gedeelte dan. Iets minder gek op de letterlijke warmte haha.

Zaterdag vierden we nog ons laatste feest. De Final Celbration. We vieren deze dag onze ontmoeting. De Nederlandse deelnemers komen nog één keer samen met hun Keniaanse workshopdeelnemers om te vieren. Er wordt omhelst, gedanst, gelachen en ook gehuild. Van ontroering dan hè? En ik snap dat. Ik had me wederom voorgenomen om niet te huilen deze keer. Het is nou wel eens klaar ook met dat gejank. Ik weet wat er gaat gebeuren en ik weet wat ik kan verwachten. Drie minuten heb ik dit voornemen volgehouden. We kwamen het terrein op en veel workshopdeelnemers waren er al. En terwijl ik gedag aan het zeggen was, hoorde ik ineens een enorm hard gejoel en gejuich. Kwam er een superster binnen? Nee. Deelnemers Vivian en Mirjam hadden in hun workshop een groep van 71 kleuterleidsters. Veel te grote groep natuurlijk, maar ze hebben het toch gedaan. Bijna al deze kleuterleidsters waren ook op de Final Celebration. En daar kwam het gejuich vandaan. Want Vivian en Mirjam kwamen aangelopen. Nouououou. Dat is toch prachtig. Wat een verbinding. Wat een liefde. Wat prachtig dat T4T dit kan oproepen. Huilen dus. Al na drie minuten.

En dan de regen. Alles stond klaar om te beginnen en toen begon het! En het hield de volgende 2 uur niet op. Modderpoel. Geluid deed het niet meer en de tenten waaronder de mensen zaten begonnen water te maken. Maar iedereen bleef lachen. En gewoon wachten. Na anderhalf uur werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Maar de Final Celebration wordt georganiseerd door onze Keniaanse directeur en ons Keniaanse bestuur. Ik moest dus maar vertrouwen hebben. En ja hoor. Een tent werd leeggemaakt en midden op het veld gezet. En na 2 uur begon toch ‘gewoon’ het programma. Zonder muziek, maar daar weten de Kenianen wel raad mee. Die gaan gewoon zelf zingen en klappen. Fantastisch toch? En misschien wel een zegen, want toen het uiteindelijk toch nog droog werd, werd het ook meteen weer bloedheet. Maar ook dat mocht de pret niet drukken. Ik zei het al: gelachen, omhelst, gedanst en gehuild. Het was weer een prachtig feest!

Zaterdag nog onze eigen afscheidsavond met de groep in het hotel en toen ging ’s nachts het eerste gedeelte van de groep alweer naar huis. Zondag nog twee andere groepjes en ik ging ’s nachts met het laatste gedeelte van de groep. Ook weer een bijzondere dag. Zoveel waardering kregen wij bij het afscheid nemen. En wat een verbinding weer. En daar gaat het om bij teachers4teachers. To meet, to connect en to learn. Samen. Voor ons toch wel heel mooie vak. Onderwijs. Deze reis heb ik wederom gezien wat het programma van teachers4teachers doet met docenten. We gaan terug naar de kern van het onderwijs. Waarom zijn we ooit het onderwijs ingegaan? Hoe kunnen we zo goed mogelijk alle leerlingen bereiken? Waar doen we het eigenlijk voor? Nou voor de leerlingen dus. We willen dat ze gezien worden. We willen de connectie maken, zodat ze zich veilig voelen om te leren. Uit liefde. Voor elkaar en voor ons vak. En we zijn aardig voor elkaar. Iets wat ik steeds meer mis in de huidige westerse wereld. We werken samen. We komen samen verder. Er is dankbaarheid en vrolijkheid. Wat een prachtig land toch, met prachtige mensen. En wat een prachtige stichting is T4T. Gelukkig mag ik in oktober weer terug!

En dan heb ik ook vast wel weer veel inspiratie om deze blog voort te zetten. 😊. Bedankt weer allemaal voor het lezen en voor jullie lieve en betrokken reacties. Tot oktober, tot Kenia, tot teachers4teachers.

xMarlies