Ik doe wel mans, maar het is best spannend om ineens projectleider VO te zijn.

Omdat Lysanne dit jaar, met pijn in haar hart, maar met een hele goede reden, gestopt is bij T4T, mag ik mij nu Projectleider VO noemen. Dat klinkt hè? En hoewel we deze reis helaas geen teamleiders VO mee hebben, ben ik wel zoveel mogelijk contacten aan het leggen voor de lerarenreis van februari. En voor de toekomst van dit project natuurlijk! Ik probeer een lijn uit te zetten voor de komende jaren. Mooi is dat. Én leven in het moment én kijken naar de toekomst.

Elke avond hebben we een bijeenkomst met de hele Nederlandse groep hier. En dinsdagavond mocht ieder project zichzelf presenteren. Dat hoorden we een half uur van de voren van onze voorzitter Jan. Of we even een pitch van 3 minuten voor wilden bereiden. Met nog iets ludieks graag. En ik kon wel iets wiskundigs of biologisch toevoegen. Tuuuuurlijk. Meteen schakelen en aan de gang. Hoppa. Haha. En wat merk je dan dat je met onderwijsmensen op pad bent zeg. Ieder project had iets anders. Binnen een half uur. Van liedjes, tot dansjes, tot de grote meneer Cactus show. We zijn weer helemaal van elkaar op de hoogte.

En dan mijn VO project. Gisteren ging ik op bezoek bij Majoreni Secundary School. De school van Bayah. Twintig km van de grens met Tanzania en midden in een mangrove. Bayah is één van de mannen waar ik vrijdag mee overlegd heb. Hij is inmiddels gepromoveerd van HOD (head of department) naar deputy principle. Maar zoals alle leidinggevenden hier geeft hij ook nog heel veel les. Ik mocht dus een les van hem bekijken en een mini workshop geven aan de rest van het team.

Dik voorbereid ging in mijn eentje op weg naar de school. Vet spannend! Ik doe wel mans, maar zomaar in je eentje met een taxi naar een school toerijden en daar het terrein oplopen is best een avontuur. Maar wat was het fantastisch. De taxi rit op zich al! We hadden niet helemaal de goede route, dus het was een hoop de weg vragen en na drie kwartier de goede weg af naar wat meer hobbelige wegen (understatement 😊.) Dit gaf echt helemaal niks, want hierdoor kreeg ik de tijd om even alleen maar uit het raam te kijken en te beseffen waar ik was en wat me allemaal overkomt. Lekker mindfull 😊. En toen ik aankwam op school voelde ik me opeens zó stoer! (En thuis overigens, mijn hart toch ook echt wel bij het middelbaar onderwijs.) Bayah kwam me meteen tegemoet, dus niks eng.

Ik mocht meteen de klas in (was wat later dan gepland tenslotte). Ik heb een les gekeken bij FORM 1. Dit is de eerste klas van het voortgezet onderwijs hier en te vergelijken met onze derde klas. En daar houdt de vergelijking wel op. Niet de stof die behandeld werd hoor! Die doen wij ook in de derde. En ook niet de leerlingen, pubers zijn echt hetzelfde over de hele wereld. Wat anders was, was dat er  hier 61 leerlingen in de klas zaten, in de leeftijd van 14 tot 20. Niet normaal toch? Ga dan maar eens differentiëren.

Wat een ervaring was het weer! Zó te gek. En wat een goede les. Bayah is al langer bij T4T betrokken en dat was duidelijk terug te zien. Er werd in groepjes (nou groepen, wat wil je met 61 leerlingen) gewerkt aan een opdracht. Er was activiteit van heel veel van de leerlingen. Er was interactie tussen Bayah en zijn leerlingen. Er was betrokkenheid. Echt alles. Nabespreken via de stool of confidence (een positief feedbackmodel dat T4T gebruikt) was dan ook geen enkel probleem.

Hierna mocht ik een mini workshop geven aan de staff van de school. De leraren en de principle. Ik had voor anderhalf uur voorbereid. Wat al veel te weinig tijd was. Als het aan Bayah lag gaf ik een echte T4T workshop. Maar dat kan natuurlijk niet. Wij hebben normaal twee workshopdagen. Maar goed. Ik had me al voorgenomen dat ik ging zeggen dat ik een idee zou geven van hoe een T4T workshop werkt. In anderhalf uur.

Toen ik aankwam hoorde ik al dat ik de pauze van de docenten mocht gebruiken. Van 12.30 u tot 13.20 u. Oké, even schakelen. Dat werd natuurlijk van 12.50 u tot 13.20 u. Het is Kenia. Voordat iedereen binnen is… Maar evengoed: wat een succes! Kleine werkvorm om kennis te maken en vervolgens een placemat om de educational challenges op te halen. En nog de circle of influence uitgelegd. Nou nou nou. Snelle Jelle is er niks bij. Maar toen ik weer thuis was kreeg ik het mooiste compliment ever van Bayah. Ik kreeg een berichtje met: “Dear Marleas. You never know what your coming to Majoreni sec. did to me as a teacher. The image you created about T4T in such a short time was beyond our expectations. My teachers and students will remember your kindness. A social being you are." Nououououo wat lief hè? Wat een compliment! Even opscheppen hoor, maar ik was er zó blij mee. Nogmaals: ik doe wel mans, maar het is best spannend om ineens projectleider VO te zijn 😊.