Van pontjes die zonder ons gaan, spoorloze sleutels en een klas op stelten.

Ik ben er weer!!! In Afrika, in Kenia, met teachers4teachers in het Boabab resort. Wat heerlijk toch weer dit: 32 graden, alles plakt, maar dat geeft helemaal niks want big smile want ik ben er weer!! Tussen de geur van houtvuren, kruiden en een vleugje zoute zee. Tussen de aapjes en de hagedissen. Echt thuiskomen. Maar dat is natuurlijk veel te soft om te zeggen, dat snap ik, maar het voelt echt wel een beetje zo..

Is het heel anders dan vorig jaar wordt me veel gevraagd? Nou het is misschien iets minder spannend omdat ik weet wat me te wachten staat. Ik weet hoe het resort eruit ziet. Ik weet hoe de chaos van Mombassa is. Ik weet dat je met het pontje over moet in Mombassa en dat dat pontje helemaal volgestouwd wordt. Wat ik niet wist is dat het ook wel eens kan gebeuren dat je gewoon niet voor gelaten wordt bij deze pont. We verloren echt van alles dat er reed of liep. Tuk tuk’s, gewone auto’s, vrachtwagens, andere busjes, voetgangers, geiten, boze pont mensen die geld moesten innen… Niet normaal. Ruim een uur gewacht en ondertussen het busje uitgedreven. Maar avontuur, avontuur, want wie maakt dit nou mee midden in de winter op 15 februari. En het resort is niet veranderd. Heel mooi en relaxt.

Even in de zon gelegen en daarna snel de eerste meeting met de groep en daarna met zijn allen eten. Nog een klein stress momentje toen mijn sleutel weg bleek te zijn… ‘Mmmmm, dat gaat geld kosten’,zei de meneer van de receptie. Ik naar mijn kamer, binnengelaten door één van de parkwachters met toch wel beetje bonkend hart. Want wat nu?? Wat als de sleutel niet gevonden wordt? Hoe sluit ik morgenochtend mijn kamer af? Heb ik nog wel geld om te eten als ik straks thuis ben? Gelukkig bleek als snel dat VO reisgenootje Pauline de sleutel in haar tas had gestopt! Pfff. Toch nog rustig, beetje later dan gepland slapen in mijn nieuwe mega kamer.

En die slaap was goed want vandaag de eerste dag aan het werk met het Keniaanse onderwijs. We begonnen met een bezoek aan een basisschool. Even sfeer proeven. Dit had ik vorig jaar ook al uitgebreid gedaan, dus niet nieuw, maar toch wel weer even leuk. Het leukste moment was in groep 7. Hier zijn de leerlingen in groep 7 van de leeftijd van onze brugklas, dus ik voelde me daar, na al het giechelende, aan mij plakkende, kleine kinderen geweld, meteen thuis. Ze waren met een rekenles bezig en deden sommen die bij ons in 3 vwo worden behandeld. Niet te doen en dat bleek ook wel, want toen ik na een half uur nog even terugkwam om een foto te maken, waren ze nog met precies dezelfde opgave bezig. Ik weet dus niet of deze oefening wel zo effectief was. Maar goed.. We waren daar met 8 Nederlandse docenten op bezoek in die klas en ik ging zo op in die leerlingen en de opgaven dat het me pas na een hele tijd opviel dat het wat onrustiger om me heen werd. Een kind zei zachtjes: ‘teacher, teacher, look around you…’ en toen bleek dat mijn collega’s en de Keniaanse juf allang door waren en ik alleen met 50 Keniaanse pubers was overgebleven. Top!! Lachen en ik heb natuurlijk meteen de boel op stelten gezet.. Nee hoor viel wel mee, maar ik vond het wel heel gezellig met deze leerlingen. Ik herkende ze. Er is echt niet zoveel verschil tussen de pubers in Nederland en de pubers hier. Dat was me al opgevallen vorig jaar met de docenten (we zijn echt allemaal vooral leraren die hetzelfde vak beoefenen) maar dat blijkt dus ook voor de leerlingen te gelden. Zoveel verschil in materialen, omgeving en misschien ook kansen, maar uiteindelijk zijn het gewoon pubers waar ik meteen iets mee had. Leuk leuk!!

’s Middags nog een gesprek onder de mambo boom met de HOD (head of department) van de regio waar we morgen de workshop gaan geven. Ook dit weer heel gezellig en relaxed. En herkenbaar. Want toen wij vroegen wat nou de grootste werkdruk oplevert in het onderwijs zeiden ze: het nakijkwerk...